Moeder Aarde
Zij voedt mij.
Dat besefte ik met m'n verstand.
Moeder Aarde,
de benaming leefde in me,
en ergens was er een diepe verbinding.
'Mijn indianendeel ' noem ik dit.
Diederik Wolsak vond het gewoon dankbaarheid uit te spreken voor wat je ontvangen had.
Als automatisch begon ik later, louter mentaal, te danken voor wat op mijn bord lag, al de mensen die ervoor gezorgd hadden dat dit tot bij mij kwam, de Aarde. Nu pas merk ik hoe deze 'gewoonte' me langzaam gebracht heeft naar een steeds dieper aanvoelen van DANKBAARHEID.
Een gevoel dat ik op den duur niet meer hoefde uit te spreken.
Het IS er als ik naar m'n bord kijk, naar de natuur, naar zoveel schoonheid.
We zijn de verbinding met Haar kwijtgeraakt.
En kunnen die opnieuw wakker maken.
Ze IS er en draagt zorg voor ons.
Verankerd in Haar voel ik me zoveel steviger.
Gedragen.
Gevoed.